یادم می آید که قبلا گفتم:
مرگ مرا به یاد کودک 5 ساله ی معصوم می اندازد!
کودکی که در کنار یک جوب می نشیند و سنگ ریزه هایش را می شمارد , بادبادک هوا می کند و به آسمان آبی خدا می نگرد …
کودکی که فکر می کند شکلات از پول بهتر است , چون می شود آن را خورد .
روی میز کار کودکی اش پر از رویاهای دیدنی و دوست داشتنی است
و پر نیست از کلی کاغذ بیهوده !
او غمش کم شدن رویاهای رنگارنگش است ,
او معنای تمام و کمال زندگی است .
ولی نمی دانم که چرا مرگ مرا به یاد او می اندازد …!
سلام/چقدر خوبه که ادم واقعا وقتی به مرگ فکر می کنه همچين تصويری بياد تو ذهنش اينجوری ادم ديگه نمی ترسه حداقل.بچه ها واقعا خوشبختا واقعا
سلام. خوش به حالت که مثل من از مرگ تصوری ترسناک نداری. چه قشنگ . . . شاد باشی