و خدا هدیه ای فرستاد …
 برای من !
 هدیه ای که نمی دانم ارزشش را داشتم یا نه
 ولی به هر حال
 امروز در وجودم نمی گنجم !
 حس می کنم …
 بالاخره آن روز رسید که : «‌ صبا شراب صفا ریخت در پیاله گل »
 خدایا
 خاکستری بر آتش درونم نشسته و راهی را بر من بسته
 خدایا اراده ای کن تا  
 « صبا خاکسترم را از سر ره دورتر ریزد »
 بر من خرده مگیر که جز تو کسی را ندارم‌
 هیچ کس را
 حتی خودم را … 

 گاهی ما نیازمند بیابانی میشویم !
 بیابانی برای فریاد کشیدن

 با تمام وجود …
 همانجا که انسانی نیست برای خیره شدن به تو
 و خودت را فریب بدهی به این امید که فقط او صدایت را می شنود
 و آنقدر فریاد بزنی که دیگر نای حرف زدن نداشته باشی …
 گاهی ما نیازمند بیابانی میشویم
 برای آنکه در آغوشش دراز بکشیم و در آسمانش رقص ستاره ها را ببینیم
 و ماه  را  که به تو خیره شده
 ولی تا نزدیکترین بیابان نزیک خانه هامان  …  راه درازیست
 شاید … شاید باید نگاههای خیره ی مردم را به جان خرید
 وقتی فریاد می کشی و آنها خیال می کنند دیوانه ای !

نوشته ی : 
  Sayeh_Roushan_1