ساعت چهار صبحه
 بی خوابی زده به سرم
 مثل هر شب ,
رنگ آسمان مثل همیشه  نیست
 به نظر سرخ می آید
 تاریک و سرخ
 مثل وقتهایی که می خواهد برف ببارد
 هوای قدم زدن افتاده به سرم
 لباس می پوشم ,
 و از خانه میزنم بیرون ,
 صدای بستن در خانه , می پیچد توی سکوت مطلق کوچه :
–  تق
 احساس می کنم چند جفت چشم , شاید , از پشت پرده های سفید پنجره های نیمه باز , به من نگاه می کنند
 شاید ,
 شاید هم نه ,
 شاید همه خوابیده باشند
 < /span>پشت پنجره های نیمه باز با پرده های سفید لرزان در باد
 اینهمه سکوت , اینهمه تنهایی در امتداد کوچه های خلوت و کشدار
 به خانه های سر به آسمان کشیده نگاه می کنم
 چراغ ها خاموش است
 پشت هر پنجره ای شاید آدمی فارغ از تمام خستگی های روزانه اش , در خواب خویش می غلتد
 خواب خوب است
 خواب مثل سفر است , از اینجا به همه جا
 خواب شبیه شنا می ماند
 در اعماق رویاهای غلیظ ناگفته
 و بی خوابی درست شکل تنهایی است
 گاهی خوب , گاهی کسالت بار و کشنده
 شروع می کنم به قدم زدن
 یک , دو , سه , …
 صدای بر هم خوردن کفش و آسفالت , من را به یاد خیلی از خاطراتم می اندازد
 شب , و سکوت مواجش , آدم را وادار می کند به همه چیز دقت کند
 همه چیز در شب , در اعماق شب , بسیط تر و قابل فهم تر می شود
 مثل صدای خش خش , از لانه کلاغ های روی درخت سپیدار
 وقتی که کلاغ ماده , نگران از سرمای هوا , با نوک سیاه و بلندش , تخم هایش را بیشتر در گرمای خود , فرو می کشد
 مثل کور سوی نوری از پس پنجره ای بسته , که پشت آن , دختری در انتظار رسیدن صبح
 غوطه ور در خاطرات گذشته اش , آهسته اشک میریزد
 مثل صحبت های عاشقانه گربه ای که در میعادگاه , به انتظار معاشقه شبانه دیگری با معشوقه اش ,  نشسته است و به زبان خویش ترانه های محزون می خواند
 مثل خود آدم , که بیشتر با خودش , خودمانی می شود
 مقصد نامعلوم ,
 کوچه هایی را دوست دارم که یا خیلی پهن باشد یا خیلی باریک
 با لب دوزی هایی از درخت و آسفالتی از شبنم صبحگاهی
 قدم می زنم , آهسته و پیوسته
 موسیقی ملایم زندگی , تق , تق , …
 اینطور وقت ها , بیشتر میفهمم که هیچکس از حال هیچکسی خبر ندارد
 نه من از حال آدم های غلتیده در خواب
 و نه آنها از حال من
 روشنایی , نرم نرمک زیر پوست شب نفوذ می کند
 قطره های ریز باران , مثل بوسه های تند و شرمگینانه , روی صورتم می نشیند
 صبح و طراوت و باران
 تلفیقی از هنر و عشق و تولد
 نفس عمیق می کشم
 هوای تازه , هوایی که یک شب را خوب و راحت خوابیده , ریه هایم را مهمان عطر خاک باران خورده می کند
 زندگی , شاید , زیباست
 شاید , هر شب تا صبح باید به همین موضوع فکر کنم
 موضوعی که همیشه برای فکر کردن به آن , وقت کم می آورم
 صدای تیک تاک ساعت رومیزی ام , نمی گذارد به زندگی فکر کنم
 یک جور ترس می اندازد توی دلم
 صدای تیک تاک هم مثل صدای قدم زدنهای من , یک جور موسیقی
برای زندگیست
 صدای که انعکاسش , در شب , عمیق تر و هراس انگیز تر می شود
 باران , بوسه هایش را درشت تر می کند و شرم را از میان بر میدارد
 یک جور معاشعه خیس و بی شرمانه
 باران ، در میان کوچه , در خلوت صبحگاهی , مرا در بر می گیرد
 تنگ و خیس
 عریانم می کند
 با بوسه هایی که شروعی سرد و نفوذی آتشین دارند
 باران , دست می کشد به تمام تنم ,
 بی پروا و ساده
 قدم هایم آهسته تر می شود
 شب , رفته است
 و صبح , ابری و پنبه ایست
 نرم و سفید
 مثل پوست صورت مادربزرگ ,
 سرو کله آدم ها پیدا می شود
 با چشم های پف کرده از خوابی عمیق
 صدای ماشین ها می آید , و صدای بوق ها و بوی دود ها
 نه ,
 دیگر نه صدای قدم زدن هایم را می شنوم , نه صدای خش خش لانه کلاغ نگران را
 و نه از کور سوی نور پشت پنجره دخترک تنها خبری هست  
 راه خانه نزدیک است
 و باز هم تمام چراغ ها , خاموش
 ابرهای آسمان راه را برای آمدن خورشید باز می کنند
 باران معاشقه اش را نیمه کاره رها می کند
 من , روبروی در خانه ایستاده ام
 در را باز می کنم و و پشت سرم محکم در را می بندم
 صدایش خیلی بلند است
 اما صداهای بلندتری هم هست
 مثل صدای همهه آدم ها و بوق ها و ماشین ها و …
 خوابم می آید
 پرده را می کشم
 لباسهای خیسم را می کنم
 روی تخت دراز می کشم و با چشم های بسته
 شب را دوباره زنده می کنم
 اینبار ,
 پروازی عمیق
 در غلظتی رخوتناک
 صدای نفس های شمرده ام می آید ,
 آرام و عمیق
 مثل صدای قدم زدن
 عقربه های ساعت رومیزی , ایستاده , من را تماشا می کنند
 ساعت رومیزی ,
 می داند وقتی می خوابم , نباید قدم بزند روی پرواز من
 روی میز یک لیوان پر از آب است
 و توی لیوان آب ,
 دو دانه باطری قلمی ,
 خدا کند امروز , خواب نمانم ….
                Sayeh  Roushan