دیباچه‌ی شاعرانه‌ای بود؛
“آن که غزل می‌سرود”
اما طعم تلخ تهش؛
حتی اجازه یادآوری نمی‌دهد که بدانم کدام خوابم بود؛
فرقی که نمی‌کند؛
تلخ، تلخ است؛
ما نهایت ظاهرش را زیبا کنیم؛
یا تلخی را درون قهوه‌ای از دستان محمد بگیریم؛
اما این دومی بهتر است.